imdat çığlıkları

fotoğrafın içine sıkışıp kalmış gülümsemelerim. çığlık çığlığa susuyorum şu anda, boğuluyorum acılar içinde. imdat diyorum, kurtarın beni. bakıp geçiyorlar. bir yandan mezarımı kazıyorum. bedenen ölüşüme hazırlıyorum kendimi.

ne duyguları hissedebiliyorum ne aynada bakabiliyorum kendime. acınası bi yüz, yalandan sırıtmalar, kahkahalarımın arasında saklanan yardım çığlıklarım. her şeyi unutacak kadar içiyorum, her şeyi hatırlıyorum. boğazımı sıkıyor ellerim, kurtulmayı diliyorum. halime üzülüyorum. 

boş sokak, ayak sesleri, nefes alıp verişlerim. kafamın içinden bi ses sesleniyor bana. 'kaç, kurtar kendini.' koşamıyorum, bacaklarımda güç yok. konuşamıyorum, konuşacak nefesim yok. 

neden bana bunu yaptınız? hep yarım gülüşler, çarpık... kurumuş göz yaşlarım, çıkmayan sesim... imdat dercesine bakıyorum size, neden hala sen çok güçlüsün diyerek sırtımı sıvazlıyorsunuz. bütün gücümü size verdim ben, neyi bekliyorsunuz benden? gözümdeki ışığı aldınız, içimdeki umudu, yarınlara inancımı yitirmeme yardım ettiniz. neyi bekliyorsunuz? mutluluğumu verdim size, neden hala sizi güldürmemi istiyorsunuz? el uzatın bana, kalkamıyorum. tutun kolumdan kaldırın beni. n'olur umut verin bana, ışığım kalmadı.